W ostatnich latach, temat zaburzeń psychicznych, w tym szczególnie depresji, zdobywa na znaczeniu zarówno w mediach masowych, jak i społecznościowych. Specyficzną odmianą tego zaburzenia jest depresja poporodowa, która nieraz jest umniejszana lub błędnie utożsamiana z tzw. „baby bluesem”. Właściwe rozpoznanie i traktowanie tej przypadłości z należytą powagą jest istotne, gdyż nawet z silnym wsparciem najbliższych, może okazać się wyzwaniem do pokonania. Zaniedbana depresja poporodowa może prowadzić do drastycznych konsekwencji, włączając w to myśli samobójcze! Jak dostrzec moment transformacji postporodowej melancholii do depresji? Jakie są symptomy alarmujące? Jak ukierunkować pomoc dla matki i dziecka?
Depresja poporodowa to stan psychologiczny, który zazwyczaj występuje u kobiet krótko po porodzie. Pierwsze jasne oznaki zwykle są widoczne w początkowych tygodniach życia noworodka, choć mogą pojawić się nawet do sześciu miesięcy po urodzeniu dziecka. Co istotne, pierwsze zwiastuny depresji poporodowej mogą ujawnić się jeszcze w czasie ciąży i nasilić, gdy noworodek dołączy do rodziny. Jak dobrze wiadomo, moment porodu to dla wielu kobiet imponujące doświadczenie, które często wiąże się z mieszaniną radości, strachu i smutku.
Przebieg depresji poporodowej jest bardzo indywidualny, wiele zależy od stopnia jej nasilenia i reakcji bliskiego otoczenia kobiety. Depresję poporodową po urodzeniu dziecka można obserwować u kobiet przez kilka tygodni, a nawet miesięcy. Aby jednak mogła zostać prawidłowo zdiagnozowana, symptomy depresji poporodowej muszą utrzymywać się stale przez co najmniej 14 dni. Depresja poporodowa ma negatywny wpływ nie tylko na samą matkę, ale również na niemowlę oraz osoby z jej najbliższego otoczenia, takie jak partner. Dlatego tak ważna jest natychmiastowa interwencja w momencie zauważenia objawów tej choroby.